Piąty.

Złowrogi nastrój utrzymywał się ciągle. Mgła nie opadła ani o milimetr, ba!, zakrywała niemal szczelnie wszystko, cały las. Teraz nawet istoty chowające się w cieniu czuły się niepewnie. Osaczone gęstą, białą ścianą, która odgradzała je od siebie. Powodowała poddenerwowanie i frustrację. Sfrustrowani przywódcy klanów warczeli na siebie jeszcze bardziej niż dotychczas. Coś szykowało się. Czaiło się za horyzontem, tylko czasem wyglądając zza gór. Chichotało, a jego chichot uderzał do głów wszystkich żyjących. I nie żyjących również. Spoglądało zadowolone, patrząc jak wszyscy wybijają się wzajemnie. Wystawiało kły, tylko czekając aż wszystko wpadnie w jej pułapkę. Złowrogi uśmiech znikał za każdym razem kiedy ktoś się spojrzał, ale był obecny. Ciągle. Wpatrywał się, wyczekiwał tylko potknięcia. Tak, jak zawsze. Nawet ochrona Matki i Kochanki Magii tutaj nie pomagała. Na nic były modły do wszystkich bóstw! Na nic błagano Ariona, boga sklepienia niebieskiego o łaskę. Nic nie szło po ich myśli. Nic. Kompletnie nic. Kiedy ciszę przerwał kolejny chichot gdzieś w zamkowej akademii dało usłyszeć się wrzask. Pełen wściekłości krzyk, a potem uderzenie w mury. Ten, kto tak się wzburzył najwyraźniej miał ku temu jakieś powody.

Zerwał się gwałtownie na nogi, krążąc po pomieszczeniu. Był wściekły. Nawet jego moc uaktywniła się. Mistrz Akademii zazwyczaj był opanowany. Chodził sztywny, jakby połknął kij od szczotki. Nigdy nie denerwował się, mierząc każdego z przeciwników chłodnym, obojętnym, pełnego uprzejmego zainteresowania spojrzeniem. Na zimno oceniał sytuację. I zazwyczaj znajdował rozwiązanie. Zupełnie bez emocji, tak, jak gdyby był ich pozbawiony. Teraz było inaczej. Kompletnie inaczej, tak, jakby ironiczny uśmiech zza gór spowodował obrócenie się zwyczajów, tego, co wszyscy robili o sto osiemdziesiąt stopni. Nic nie było tak jak wcześniej.

Postać siedząca na krześle poruszyła się gwałtownie. Wkopał się. Sam nawet nie wiedział kiedy. Był informatorem przecież odkąd Wielki Imperator objął władzę. Wynosił wszystko, co wiedział. Jeszcze ani razu nikt go nie złapał. Teraz udało im się wtedy, kiedy dodawał eliksiru na wzmocnienie do wody dla Ora. Już zdążył mu ją podać. I wtedy został zaciągnięty przed oblicze tego... pieprzonego, pseudo władcy, któremu nie miał ochoty służyć. Nie padł przed nim na kolana. Stał wyprostowany, na pewno dumny. Patrzył na postać siedzącą na tronie uśmiechając się przy tym ironicznie. Nie bał się go.

-Powiedz mu, że chcę się z nim spotkać. - powiedział Wielki, mrużąc groźnie oczy, przypatrując się jednemu ze swoich katów. Miał w swoich szeregach zdrajcę... I w dodatku musiał puścić go wolno! Żeby przekazał informację! To dopiero było coś. Dobrze wiedział, że później mężczyzna będzie nieuchwytny. - Że chcę omówić wypuszczenie tego szczeniaka. Niech lepiej przygotuje odpowiednią ofertę... - aż oblizał wargi. Każdy wiedział, że w przy akademickich terenach mieszkały jedne z najpiękniejszych istot stąpających po ziemi. A informator domyślił się o czym pomyślał ten przebrzydły... pseudo władca. Bez słowa zniknął. Tak samo jak wcześniej z gabinetu, aby pojawić się w nim właśnie. I przekazać informację Amirowi.

-Panie... On chce się z panem widzieć. Odkrył mnie. Kazał przekazać informację. Chce się z panem spotkać.

Tylko tyle wystarczyło, aby wyprowadzić Amira z równowagi psychicznej. Ostatnio ciągle chodził wściekły. Nie poznawał siebie. Lecz dopiero teraz dał upust wszystkim swoim emocjom. Gniew zapanował nad jego duszą. A Kochanka Magia wślizgnęła się do środka, by objąć swoimi ramionami jedno ze swych dzieci, by ukoić jego wściekłość, rozgoryczenie i żal. Aby ukoić emocje i zszargane nerwy. Matka i Kochanka Magia kochała swoje dzieci. Dbała o nie jeśli mogła, i jak najlepiej potrafiła. Cudowna matka. Najlepsza, jaką mogli sobie wymarzyć. Dała mu swoje błogosławieństwo. Zmusiła do zatrzymania się i spojrzenia prosto na mężczyznę siedzącego na krześle. Był dość młody. Wyglądał na jakieś dwadzieścia, może dwadzieścia pięć lat. Maksymalnie trzydzieści. Był blady, czarne włosy spływały na ramiona, sięgały mniej więcej do połowy pleców. Przynajmniej kiedy stał. I miał ciemne oczy, jak niemal każdy kat. Ciemne oczy, teraz przepełnione czymś co mogło być jakiegoś rodzaju żalem. Żalem do samego siebie. Spartaczył robotę.

-Jak to chce się ze mną widzieć? - zapytał, uspokajając się już całkowicie, ponownie stał się swego rodzaju głazem. Kochanka Magia wymknęła się, zajmując swoją poprzednią pozycję, obserwując to zza okna. Jednak zaraz i tak zniknęła. Rozpłynęła się.

-Chce się z tobą widzieć, Panie. - powtórzył, marszcząc brwi. - Chce dyskutować o uwolnieniu... O uwolnieniu syna byłego władcy. Powiedział, żebyś przygotował odpowiednią ofertę, Panie. Wydawało mi się, że chodziło mu o przynajmniej jedną z nimf. - dodał, a Amir spojrzał na niego jak na idiotę. Jak to chciał nimf?! Widząc jego spojrzenie były informator odetchnął głęboko. - Jego wzrok mówił wszystko. - dodał, jakby na poparcie swoich słów. Mistrz Akademii nie mógł tego zrobić. Nie mógł przeznaczyć, oddać temu... skończonemu idiocie, katowi, najpiękniejszych istot. Nie mógł poświęcić ich żywotu tylko dlatego, żeby odzyskać Ora. Nie mógł. Po prostu nie potrafił. Jak bardzo nie chciał walczyć o jego życie tak to... Ta przeszkoda była akurat jedną z tych, których nie da się obejść. Wszystko zaczęło się komplikować, jeszcze bardziej niż zwykle. A to wcale, a wcale nie było pocieszające. Wręcz przeciwnie. Dołowało go to.

-Możesz odejść. - powiedział, siadając w swoim fotelu. Odwrócił się razem z nim patrząc w kierunku okna. Mężczyzna bez słowa opuścił pomieszczenie i udał się... Bóg jeden wie gdzie. Najpewniej do swojej rodziny. W końcu mógł do niej wrócić bez nerwów. Uściskać dzieci. Ucałować żonę. I powiedzieć, że już wszystko jest dobrze, że nie musi już wracać do lochów. Że na jego dłoniach już nie będzie przelana żadna krew. I tego, że już nikogo nie zabije, bo ktoś mu rozkaże. Wolność była cudowna.

Patrzył się przez okno, Dolina wyglądała teraz zupełnie inaczej niż rano. Spokojnie. Przerażająco spokojnie. Mgła trochę opadła, ostatnie promienie zachodzącego słońca lizały drzewa, chcąc dodać im otuchy, życzyć im dobrej nocy. Słychać było dźwięki harf. Wszystko było doskonałe. Piękne. Nie było tutaj miejsca na poranną trwogę, przerażenie. Chichocząca postać zza gór zapadła w sen. Albo umarła. Chociaż... zawsze naradzała się na nowo, sprowadzając jeszcze więcej kłopotów. Może lepiej aby tym razem po prostu zapadła w sen?

Amir myślał. Był zagubiony, sam nie wiedział co mógłby zaproponować w zamian za uwolnienie Ora. Może Wielki Imperator był pieprzonym imbecylem. Ale na pewno nie był na tyle głupi, żeby myśleć, że i Or, i Amir, że ktokolwiek z otoczenia poprzedniego władcy – Sory III – odpuści mu to, co zrobił. Niemal pewnym była szykująca się wojna. A nawet jeśli nie wojna to starcie. Nieubłagane starcie, gdzie szala zwycięstwa nie była przechylona w żadną stronę. Odetchnął głęboko. Czemu nic nie szło po ich myśli?

Rozmyślania mężczyzny przerwało pukanie do drzwi. Odwrócił się w ich kierunku. Do pomieszczenia wszedł jeden z nauczycieli. Był tutaj najstarszy, ale nigdy nie zgodził się na objęcie stanowiska Mistrza Akademii. Nienawidził papierkowej roboty. Wolał działać. Nauczać. Owszem, Amir również nauczał, ale... Rosiel wolał się poświęcić tylko temu. Miał ponad tysiąc lat. Sporo jak na nieczłowieka. Westchnął ciężko, patrząc zatroskanym spojrzeniem na mężczyznę.

-Słyszałem twój wybuch. Mało brakowało, a rozszarpałbyś tego nieszczęśnika. - powiedział, bezceremonialnie siadając na krześle. Pozwalał sobie na takie zachowanie i ze względu na wiek, i ze względu na to, że nauczając tutaj zżył się zresztą nauczycieli. Byli przyjaciółmi. Cała kadra była przyjaciółmi. To pomagało bardzo często nawet w tak skomplikowanych sytuacjach, które pozornie były bez wyjścia. - Co się stało, przyjacielu? Mów. Jak na spowiedzi. - powiedział, przywołując ruchem nadgarstka kieliszek z czerwonym winem. Albo coś, co mogło przypominać czerwone wino, choć wcale nie było alkoholem.

-Ten kretyn, który zabił, albo zlecił zabójstwo Sory chce się ze mną spotkać. - powiedział, patrząc na niego bezradnie. - Powiedział, żebym przygotował ofertę. Pierdoloną kartę przetargową! Zasugerował, żebym sprowadził mu prostytutki, rozumiesz? On chce, żebym wziął jedną z najpiękniejszych istot, wyrwał ją z tego świata i skazał albo na śmierć, albo na wieczne katusze z tym... - aż wzdrygnął się. Nie znalazł słów aby opisać swoje obrzydzenie. Jego rozmówca skrzywił się. Nie brzmiało zbyt dobrze. Musieli znaleźć jakąś alternatywę. Koniecznie. I to szybko, dopóki Wielki Imperator chciał negocjować – później mogło być już za późno. Nie mogli pozwolić sobie na zwłokę. Po prostu nie mogli.

-Myślałeś o tym, żeby go podejść? - zapytał, po dłuższej chwili, upijając kolejny łyk cieczy, która przyjemnie działała na jego podniebienie. Świeża krew była tym, co Rosiel uwielbiał najbardziej. Niezależnie od sytuacji w jakiej się znajdował mógłby pić ją litrami. Amir przyjrzał mu się z uwagą. Czyżby miał jakiś plan?

-W jaki sposób podejść? - zapytał szczerze zaciekawiony.

-Lilith jest jedną z tych pięknych istot, którą nasz maluczki imperator chce posiąść. - powiedział spokojnie i ponownie zmarszczył brwi, zastanawiając się nad kolejnymi swoimi słowami. Lilith była jedną z oddanych Ciemności. Była oszałamiająco piękna, jednak równie niebezpieczna. Zwodziła mężczyzn, by potem korzystać z ich krwi. Energii życiowej. Chociaż miała wiele romansów, które nie kończyły się śmiercią partnera. Założył nogę na nogę i spojrzał rozbawiony na swojego przyjaciela. Amir nadal nie rozumiał! To było takie zabawne! - Jest piękna. Dosłownie zabójczo piękna. Gdyby zgodziła się zostać elementem tego przedstawienia... Mogłaby uwieść naszego imperatora. Wykorzystać jego słabość do pięknych kobiet. I po prostu zabić. Uwiodłaby go, pożywiła jego ciałem, duszą, byłby nikim. Osadzilibyśmy Ora na tronie. To tylko kwestia czasu. I wszyscy byliby szczęśliwy. - Rosiel roześmiał się. Jego plan był niemal idealny! Zbyt idealny. Coś na pewno poszłoby nie tak. Westchnął ciężko. Chociaż z drugiej strony to wcale nie było takie głupie. Amir wysłuchał go do końca i zmarszczył brwi. Po prostu bał się. Za Wielkim Imperatorem stało teraz wielu ludzi. Niektórzy ze strachu przed śmiercią swoją i swoich rodzin, a jeszcze inni dlatego, że byli zaślepieni jego potęgą. Ostatnia grupa jego popleczników... Po prostu stwierdziła, że skoro przerwał tak sprawnie działającą dynastię, zabił Sorę III, jego syna wtrącił do więzienia, a nikt go nie ratował, resztę rodziny królewskiej wygnał z Imperium... To był na tyle potężny, że jego władza niosłaby korzyści. Nie tylko dla Imperium, ale być może zmieniłaby cały kontynent? Nic nie było wiadomo. Ale o Wielkim już słyszano nawet w oddalonych setki kilometrów stąd Pustyniach. Jednak chyba tylko dlatego, że wypędzeni dotarli aż tam i każdego napotkanego na swej drodze ostrzegali przed panującą sytuacją.

- Sam nie wiem, przyjacielu. Nie chcę jej narażać. Lilith może się nie zgodzić. Chociaż niby lubi Ora. Sam widziałem, jak zajmowała się nim podczas szkolenia, kiedy znalazł się w jej rękach. Nie jestem jednak pewien czy będzie zdolna do takiego poświęcenia. - Amir odetchnął głęboko, przywołując sobie alkohol. Czerwone wino, takie, jakie uwielbiał najbardziej. Alkohol przyjemnie koił zmysły, chociaż jednocześnie zaburzał myślenie. Denerwujące. Był nadczłowiekiem a alkohol działał na niego tak czy inaczej. Chociaż często to pomagało – tyle dobrego.

-Nie przekonamy się dopóty, dopóki nie spróbujemy. - Rosiel dopił do końca zawartość swojego kieliszka i odstawił je na drewniane biurko. - Teraz jest comiesięczny rytuał. Nie możemy jej go przerwać. Porozmawiam z nią o tym jutro rano. A teraz, Amirze, odpocznij. Jesteś zmęczony. Ja ruszam na łowy. - zachichotał jeszcze, przypominał teraz bestię wynurzającą się zza gór. A potem zniknął, tak, jak znikało wiele osób z jego gabinetu. Amir pokręcił głową. To nie miało sensu. Ale nie mieli nic do stracenia.

A Matka Magia czuwała nad nimi.

Or czuł się dziwnie. Kiedy wypił szklankę tamtej wody... Coś się zmieniło. Rany jakby zagoiły się do końca. Infekcja, która wdarła się w osłabiony organizm również zanikła. I ten strażnik, który podawał mu posiłek... Był inny niż zwykle. Nie patrzył na niego jak na śmiecia. To było zupełnie dziwne. Or tego nie rozumiał. Ale kiedy ból ustał i uspokoił się na tyle, by móc racjonalnie myśleć... uśmiechnął się. Pierwszy raz, odkąd był w lochach uśmiechnął się. Tak zupełnie szczerze, wesoło. Jego nadzieja została odbudowana. Dobrze wiedział kto o niego walczył. Amir. Jego... wuj. Wuj, który był mu równie bliski co ojciec, którego podczas sesji tortur wołał. Cieszył się, Or po prostu cieszył się. A potem zapadł znowu sen, który nie trwał długo. Jego kat zjawił się pół godziny później, uśmiechając się i z lubością patrząc na śpiącego dzieciaka. Jak zwykle szarpnął go za włosy i wyciągnął do sali tortur.

Zimna rzeczywistość, pomyślał Or. Starał się nie wyrywać. Z nową nadzieją w sercu szedł do sali swojej gehenny. Wiedział chociaż, że nie jest sam.

A Matka Magia czuwała nad nim.

Witam ponownie w moich skromnych progach. Tym razem - w nowej odsłonie. Popracowałam trochę nad szablonem - mam nadzieję, że i Wam się podoba! Teraz rozdziały będą trochę dłuższe. Doszłam do wniosku, że tak będzie lepiej. Mam też nadzieję, że Wam to nie przeszkadza! 
Tak czy inaczej dziękuję za wszystkie opinie. Losy Ora toczą się dalej.
Ktoś w komentarzu zapytał co to był za informator, który wpadł... Przecież nic, ani nikt nie jest idealne! Mam nadzieję, że podobało się Wam. I jak zwykle zachęcam do wyrażania swoich opinii.