Trzeci.

Omdlenie nie trwało zbyt długo. Nie miało prawa bytu, przynajmniej nie teraz. Kat miał zagwarantowany teraz swój czas, który miał poświęcić właśnie na tortury. A organizm więźnia wcale nie był przeszkodą. Słodka ciemność została przerwana równie szybko i nagle jak się zaczęła. Or zdążył już prawie odpłynąć do Lasu, już słyszał pierwsze słowa kochanki Magii, już miał dotknąć jej dłoni, czuł jej usta na swoim czole. Jego umysł uspokoił się. Jednak wiadro lodowatej wody natychmiast ocuciło jego ciało. Wybudzony z pięknej mary zajęczał w proteście. Na ten dźwięk czarnooki kat jedynie roześmiał się, jego śmiech był straszny. Przypominał mu coś, o czym chciał zapomnieć. Jego umysł wypierał te wspomnienia, więc... nawet nie mógł sobie przypomnieć co to było. Miał jednak dziwne wrażenie, że gdzieś już kiedyś go słyszał. Jednak wtedy był inny, chyba wesoły. Tak, na pewno. Wiele lat temu. Może to właśnie dlatego kat tak bardzo chciał się nim zająć? Nic nie było pewne. Ale tak naprawdę to Wielki Naczelnik przydzielał więźniom swoich oprawców, a chęci kata były sprawą drugorzędną – chociaż tutaj były plusem. Przecież nie było nic tak dobrego jak lubienie i angażowanie się w swoją pracę, prawda?

Trząsł się. Chłód ściany tylko potęgował nieprzyjemne uczucie. Wyrwanie z letargu było na tyle destrukcyjne nie dla ciała, ale dla psychiki. Przynajmniej dla niedoszłego następcy tronu, wielkiego maga, być może najpotężniejszego z nich wszystkich. Kolejne wspomnienia napłynęły do umysłu młodzieńca. Zima. Zgubił się wtedy na polowaniu. Ile miał lat? Chyba dziesięć. Ale wiek nie był istotny. Pamiętał tylko przeraźliwe zimno, a zaraz potem dłoń ojca, która złapała go za kołnierz, jego szorstki głos, który skarcił go, a zaraz potem gorące ramiona, które z wyraźną ulgą objęły wtedy jeszcze drobne, chłopięce ciało. Or z utęsknieniem oczekiwał równie gorących ramion. Ale myśl, że już nigdy więcej ich nie poczuje wzbudziła w nim przerażenie. A przede wszystkim bezradność i dziecinny strach. Paskudne uczucie, chociaż akurat to nie było zamiarem kata, nie miał pojęcia jaki koszmar rozgrywa się w umyśle skazańca. Skąd miał wiedzieć? Owszem, był silny, ale nie potrafił czytać w myślach. To był akurat plus, przynajmniej nie mógł aż tak bardzo dręczyć psychicznie swoich zabaweczek, jak to pieszczotliwie nazywał Ora i jemu podobnych.

Reakcja ciała młodego mężczyzny bardzo zaabsorbowała kata, który z lekko przymrużonymi oczyma przyglądał się jemu drżącemu ciału. Miał wrażenie, że dzieciak zaraz popłacze się. Całkiem zabawne, jeszcze nikt wcześniej nie zareagował tak na wiadro zimnej wody po pierwszej serii batów. Bardzo zastanawiające, pomyślał podchodząc bliżej, ale na tyle daleko, by chłopak nie mógł wyczuć jego obecności, nie tak blisko jak wcześniej. Chciał mu się przyjrzeć, czyżby to właśnie w taki sposób objawiła się cała wyjątkowość tego więźnia – jeszcze nie wiedział, ale miał cichą nadzieję, że się dowie. Bardzo szybko.

Głośno i szybko oddychał, starając się uspokoić, odrzucić myśli, wyciszyć umysł tak, jak go tego uczono. Mistrz nie byłby dumny z tej chwilowej utraty poczucia świadomości, ba! Bardzo zbluzgałby go. Chociaż właściwie Or nie był tego pewien. Każdy miewał słabości – tak również mu mówił. Opowiadał mu przecież o tym jak to jego szkolił nieżyjący już arcymag. Jak uczył go pokory wobec własnych uczuć. Kochanka Magia łagodziła jego obawy, tuszowała wzburzenie. Mocno zacisnął palce na łańcuchach starając przywołać się do porządku. Otworzył oczy, patrzył w ciemność, ale krajobraz lasu wcale nie uciekł. Miał wrażenie, że ciągle w nim był. Na mrozie, w nieprzyjaznym środowisku.

-Tato. - wyrwało mu się, widział ojca stojącego w kącie celi. Nonsens. Jakim cudem? Przecież nie żył. Sam widział jego ciało. Tam nikogo nie było. Halucynacje? Czyżby młodzieniec wariował?

Kat cofnął się, niemal automatycznie patrząc w ten sam róg, w którym skierowane było spojrzenie Ora. Widział ciemność, ale zdenerwował się. Sam nie wiedział dlaczego, raczej nigdy nie dawał wyprowadzić się z równowagi. Niepokojące. Pokręcił więc głową i dla ocucenia przejechał knutem po jego ramieniu w pozornie uspokajającym geście.

-Twojego ojca tu nie ma, szczeniaku. - powiedział uśmiechając się z zadowolenia, kiedy zauważył drgnięcie swojego więźnia. Or wrócił do żywych po chwilowym odpłynięciu gdzieś w nieznane czeluści swego umysłu. Wiele razy zdarzało się, że więźniowie tracili tutaj rozum. Nikt im się zresztą nie dziwił, koszmar jaki przeżywali nie równał się niczemu innemu. Czarnooki kat wiedział, że w tym wypadku to za wcześnie. To było chwilowe zaburzenie umysłu wywołane pewnie przez jakieś niezbyt przyjemne wspomnienie – normalna rzecz szczególnie u tak młodych więźniów, którzy przebywali tutaj po raz pierwszy.

-Stał tam! - powiedział butnie, odwracając głowę w drugi bok, starając się chociaż kątem oka wychwycić sylwetkę kata, który głaszcząc knut przyglądał mu się z uwagą.

-Nikogo nie widziałem. Jesteśmy tutaj tylko ty i ja, kochanie – powiedział pozornie łagodnie, uśmiechając się do niego szeroko. - Przypominam ci również – dodał. - Że twój ojciec nie żyje i spoczywa kilka metrów pod ziemią – niemalże wymruczał. Och tak, w wydawaniu z siebie takich odgłosów mężczyzna był mistrzem. Nawet mimo tego, że był jednym z najokrutniejszych.

Dezorientacja niedoszłego następcy tronu była aż nazbyt widoczna. Odetchnął więc głęboko, ale to wcale nie pomogło. Plecy go paliły, ściana była chłodna, a palce od zaciskania się na metalowych łańcuchach cholernie go bolały. Nie miał jednak czasu o tym myśleć. Mężczyzna zaraz potem już był przy nim. Przyglądał się jego ciału, spinającym i rozluźniającym się mięśniach ramion, pleców – jego wzrok schodził w dół, wzdłuż kręgosłupa – zatrzymał się chwilę na pośladkach, które również muśnięte były batem. Zaczerwienione pręgi wyglądały po prostu rozkosznie. Były miodem na serce kata. Piękny widok równie cudownego ciała. Aż trudno powstrzymać było odruch oblizania ust. Nikt nie mówił, że kat nie może być perwersyjny. Dla widoku tak pięknych, okaleczonych ciał właśnie opłacało się tu pracować. Oczywiście, że skóra młodzieńców była najbardziej pożądana. Chyba nikt nie chciał oglądać jej w pomarszczonym wydaniu u starców, którzy i tak nie wytrzymaliby długich tortur. Niekoniecznie tych fizycznych. Samą psychiczną ich wersją była wiszenie i oddawanie się myślom. Marzenia, senne mary, same przemyślenia w takich warunkach stawały się narzędziem tortur. Wieczna niepewność, niezdecydowanie. I tylko wzrok sunący po ciele. Nie było nic bardziej przerażającego.

Wzrok przesunął się na jego uda, które były nienaruszone. Wyjątkowo blady odcień skóry spodobał się mężczyźnie. Woda zmyła część krwi. Obraz nie był pełny. Nie był już tak piękny jak chwilę wcześniej, kiedy krew spływała po jego ciele tworząc nowego Ora. Sponiewieranego władcę, które porównać mógł do anioła. Boskiego stworzenia, któremu połamano skrzydła i zrównano go z ziemią.

Ciche westchnięcie wyrwało się z ust mężczyzny. Zmrużył oczy ponownie i uśmiechając się szeroko przejechał knutem po jego ramieniu. Or spiął się. Znów czuł się jak obiekt pożądania a nie jak więzień. Nie rozumiał tego. Nie wiedział czemu mężczyzna tak się z nim bawi. Czemu wystawia go na próbę.

To nie trwało jednak długo. Odsunął się, tak jak wcześniej, podziwiając go z pewnej odległości.

-Brakuje mi kolorów na twej skórze – powiedział, przekrzywiając głowę. Z boku mógł sprawiać wrażenie artysty, który patrzy na swoje dzieło i zastanawia się jakie poprawki wprowadzić, aby było idealne. Cudowne. Piękne. A tu brakowało czerwieni. Czerwieni krwi. Cichy chichot, a potem dźwięk przeszywających powietrze troków. Odgłos uderzenia o skórę. I krzyk, który wyrwał się z gardła Ora. Symfonia, piękna melodia. Uderzenie. Pierwsze, drugie, piąte. Ciągłe jęki i krzyki. Or zacisnął palce na łańcuchach, ponownie. Nie przejmował się ich bólem, to plecy paliły go żywym ogniem. Rozpłakał się jak małe dziecko, ale nie błagał, żeby mężczyzna przestał. Krzyczał, a łzy same spływały po jego policzkach.

Nagle przestał, aby ponownie przyjrzeć się swemu dziełu. Słysząc łkanie przyszpilonego do ściany Ora, który wczepiał się w ścianę, starając pochłonąć cały jej chłód, który miałby ukoić jego ciało. Krew z otwartych ran spływała po jego plecach. A potem po pośladkach. Skóra nie była już tak blada. Dzieło zostało dokończone.

Płaczący anioł z połamanymi skrzydłami wyglądał wprost cudownie.

Jestem po prostu zadowolona, mam nadzieję, że i Wam się spodoba. Dziękuję za wszelkie komentarze i opinie, bardzo, ale to bardzo mnie podbudowały. Cieszy mnie to, że komukolwiek to, co piszę się podoba.