Wstęp.

Ucieknij. Biegnij. Już blisko. Widzisz? Światło, mrok przerzedza się.

Ból, uciekinier nie zdążył dotrzeć nawet do połowy odległości, która dzieliła go od upragnionej wolności. Słychać było czyiś śmiech. Nieprzyjemny. Na pewno nieprzyjazny. Strażnicy Wielkiego Imperatora nigdy nie byli mili i puchaci, więc niczemu nie można się dziwić. Każda próba ucieczki z Wielkiego Sanktuarium równała się śmierci. Każda, chyba że mowa teraz o specjalnym więźniu, którego nie można było tak po prostu zabić. Syn byłego Imperatora był właśnie tego rodzaju więźniem. Dziesiąta nieudana ucieczka jednak zawsze kończyła się karą, jednak poczucie wolności, chęć zemsty i przede wszystkim nienawiść powodowały, że Or chciał walczyć. Dla siebie i dla innych, był więźniem politycznym takich jak wielu jego współtowarzyszy w niewoli.

Codzienny apel, punkt jedenasta tutejszego czasu. Temperatury w tej porze roku wahały się, dość mocno zresztą, jednak osobom, które przetrwały tutaj wiele lat nie przeszkadzało to już tak bardzo jak nowym mieszkańcom Imperium. Jednak największe problemy z adaptacją mieli właśnie więźniowie. Nikt nigdy nikomu nie życzyłby znalezienia się w tym miejscu. Nawet najwięksi wrogowie nie posunęliby się do tego, aby skazać swego przeciwnika na życie tutaj. Każdy wiedział, że nigdy żaden więzień nie opuścił więzienia takim, jakim tu przybył. Nie chodzi tu nawet o wygłodzenie, a o zmiany psychiczne.

Humanitaryzm za panowania Wielkiego Imperatora nie istniał. Śmiało można powiedzieć, że to pojęcie zostało wymazane ze wszystkich słowników. Wystarczyło krzywe spojrzenie, brak oddania widniejącego w oczach czy nawet brak uśmiechu żeby skończyć przebitym sztyletem. Albo niekoniecznie sztyletem. Plotki głosiły, że na dworze bardzo często odbywały się prywatne sesje tortur. Jednak pogłosek było jeszcze więcej.

Orgia. Tam była orgia. Wszystkie Czarnowłose z „Czerwonej róży” były na dworze. Wszystkie. Nawet sama Madame. […]

Ich krzyki słyszano na rynku, były przeraźliwe? Mówiła mi, że więcej krwi niż wtedy nie widziała nigdy. A on się śmiał. I cieszył. […]

Umiera! Patrz, umiera! Ha-ha! Czarnowłosa wbita na pal!