Czwarty.

Wielki Imperator miał tamtego dnia wyjątkowo dobry humor. Mijał już drugi tydzień odkąd szczeniak zamknięty był w lochach. Powoli łamał się, jednak za nic nie chciał zrzec się tronu. Więc wszystko przemawiało za tym, że w zamknięciu będzie przebywał jeszcze długi, długi czas. Przynajmniej tak wydawało się władcy. Kto śmiałby ratować tego więźnia? Areszt był fortecą niemal nie do zdobycia, tak samo jak teraz zamek. Klęska nie wchodziła w grę. Chociaż ta przeklęta wyrocznia... Dobrze wiedział, że coś było na rzeczy. Kiedy poszedł do niej do radę, widział w jej oczach coś dziwnego. Jakby radość z porażki. Ale czyjej porażki? Raczej na pewno nie cieszyłaby się z upadku syna Sory III, jej pupilka, pieprzonego przydupasa. Dlaczego i jemu nie mogła być tak przychylna?! Nie rozumiał tego. Nie chciał zrozumieć. Jeden z doradców ośmielił mu zwrócić uwagę, że nie powinien był ją na samym początku traktować w nieodpowiedni sposób. Głupiec. Długo nie pożył. Ignorowanie wroga było jednak ogromnym błędem.

Dolina Cieni była naprawdę pięknym, choć tajemniczym miejscem. Ci, którzy mieli okazję być tutaj kiedykolwiek byli zachwyceni widokiem, jaki zastali. Wrastał on w pamięć na całe życie. Nawet w Lesie Milczenia nie było tak cudownie jak tutaj. Teren ten miał jednak w sobie pewien urok, który napawał niepewnością. Nie tyle co straszył, a wprowadzał w stan niepokoju, braku równowagi. Taki był pierwszy odbiór adepta trafiającego w ręce mistrzów sztuk uczących wybranych. Mogło wydawać się, że krajobraz jest zwykły. Pagórki, które stopniowo rosły i zmieniały się w góry, gdzieś daleko na horyzoncie. Wiele lasów. I wybijająca się ponad korony drzew wielka budowla, Akademia. To właśnie w niej i na całym terenie doliny odbywały się szkolenia. Oczywiście to miejsce zamieszkiwały także inne istoty, ale albo nie ujawniały się one, żyjąc w cieniu, albo żyły w pokoju z nauczycielami. Kochanka Magia wszystko przemyślała. Nie mogła pozwolić, aby w tym miejscu panował nieład.

Jednak od jakiegoś czasu coś niedobrego wisiało nad całą krainą. Mgła obecna od wieków była jeszcze bardziej gęsta, ciężka, nieprzyjemna. Tak samo nieprzyjazna atmosfera panowała w samej Akademii. Każdy był poddenerwowany, a szczególnie Wielki Mistrz, który był jednym z nauczycieli Ora. Dobrze wiedział co mogło dziać się w więzieniu. Z każdym dniem mieli coraz mniej czasu, aby odzyskać chłopaka. Może nie zdrowego, ale w jednym kawałku. Niewykluczone, że Wielki Imperator tylko ze zwykłego widzi mi się odciąłby mu jeden z członków. Nie musiał grać czysto, bo przecież to on teraz ustalał zasady w państwie. Luki prawne działały na jego korzyść.

- A niech cię szlag, pieprzony idioto! - wręcz wrzasnął wysoki, cholernie przystojny mężczyzna. Gabinet Wielkiego Mistrza był duży i przestronny, ściany były wyjątkowo wysokie, jednak była to stara budowla, więc nie można się temu dziwić. Do ścian przylegały regały, w których znajdowały się stare tomiszcza. Rolę jednej ze ścian pełniło wielkie okno, które było jedynym źródłem światła w tym pomieszczeniu, jednak dostarczało go dostatecznie dużo. Niedaleko okna stało wykonane z drewna biurko, na którym jak zwykle było dużo papierów. W rogu stał kominek, który w zimie przyjemnie ogrzewał pomieszczenie. Kamienne mury były zazwyczaj cholernie zimne. Wygodne krzesło było siedziskiem Wielkiego Mistrza, a po drugiej stronie biurka stały dwa inne, dla osób, które miały jakieś interesy. Po prawej stronie od biurka znajdowały się drzwi, które prowadziły wprost do komnat prywatnych mężczyzny.

Zerwał się z krzesła i zaczął krążyć po całym gabinecie. Był wściekły. A informator wcale nie przyniósł dobrych wieści. Z jego słów wynikało, że Or jest na skraju załamania nerwowego. Był również osłabiony. Owszem, trenowali go tu najlepsi, był odporny psychicznie, ale... tutaj miał chociażby wszystkie posiłki, był bezpieczny. Nikt nie wystawiał go na tak długą próbę. Podobno nawet i jego wygląd się zmienił, ale to nie było nic nienormalnego. Był torturowany. Wiele czasu zajmie, jeśli go odbiją, powrót do normalności.

- Kto jest jego katem? - wręcz wysyczał, zatrzymując się za krzesłem, na którym siedziała postać ubrana w czarną szatę, która utrudniała rozpoznanie jej.

- Mand, Mand się nim zajmuje. - przerwał na moment, był spięty. Wielki Mistrz był zdenerwowany, a informator wcale nie chciał na tym ucierpieć. - Byłem ostatnio w lochach. Słyszałem jego krzyki. Wołał ciebie i ojca. Słyszałem, że mówił coś o nieskończoności. Nie wiem co miał na myśli. Mam wrażenie, że wariuje. - powiedział niemalże na jednym wydechu. Amir, bo tak zwał się Wielki Mistrz Akademii, zaklął szpetnie i zacisnął dłoń na oparciu krzesła.

- Nie możesz się do niego dostać i podmienić go za jednego z kukieł?

- To niewykonalne, panie. - powiedział pokornie. - Nie teraz. Or jest zbyt słaby żeby się ruszyć, Mand rozpozna, że coś jest nie tak. Myślę... że on jakoś przywiązał się do niego. - Amir wyglądał tak, jakby ktoś wylał na niego wiadro zimnej wody. Jakim cudem kat mógł przywiązać się do swojej ofiary? Owszem, czasem wynikały różne mniej lub bardziej zawiłe sytuacje, a więźniowie mogli odejść wolno wtedy, kiedy oddawali swoje ciało w zamian za uwolnienie. Jednak pod rządami Wielkiego Imperatora to nie było możliwe. Niewykonalne!

- Jakim cudem?! Jakim cudem według ciebie on mógł przywiązać się do tego dzieciaka?! - krzyczał, nie powstrzymywał się. Mało kto powstrzymałby się gdyby tu i teraz ważyły się przyszłe losy niedoszłego władcy.

- Nie mam pojęcia, panie. Ale widziałem jak się na niego patrzył. Muszę już iść, muszę odebrać mojego więźnia. - powiedział, nie czekając na odpowiedź mężczyzny zniknął, może tym samym okazał brak szacunku, ale nie chciał stać się obiektem, na którym rozwścieczony Amir mógłby się wyżyć. Rozpłynął się w powietrzu, a Matka Magia stojąc przy oknie patrzyła na jedno z motających się swoich dzieci. Ale nie mogła tutaj nic zrobić.

Huk zamykanych drzwi przerwał ciszę. Nic nie szło po myśli Amira. Nic a nic.

Wielki Mistrz przemierzał szybkim krokiem jeden z korytarzy. Był umówiony na spotkanie z byłymi mistrzami Ora. Od ponad dwóch tygodni szukali sposobu na rozwiązanie tego koszmaru. Nic nie przychodziło im do głowy. A czas uciekał, nieubłaganie pchał się do przodu. Jeśli nic nie ustalą wszystko przepadnie, stracą chłopaka i już nie będzie odwrotu. A Amir obiecywał coś Sorze III, obiecywał, że w razie jego śmierci będzie opiekował się jego synem, niezależnie od wieku. I pomagał mu. Zawiódł. To było coś więcej niż zagranie polityczne, to było złamanie obietnicy. Wielki Mistrz był człowiekiem honoru, nie mógł sobie na to pozwolić. Lecz robił to również z sympatii do tego dzieciaka. Może nie przyznałby się do tego publicznie, ale podczas szkolenia polubił go.

Spotkanie nie przyniosło żadnych efektów. Nie mogli się włamać, szpiedzy dostarczali nowych informacji, ale to na nic się nie zdawało. Byli w potrzasku. Tylko Matka Magia patrzyła na to spokojnym wzrokiem. Sytuacja musiała się uspokoić. Mgła robiła się coraz bardziej gęsta, to nie był dobry znak. Musiało stać się coś strasznego – znowu. Przecież podczas królobójstwa Dolina Cieni zmieniła się. Ciężką atmosferę odczuwał każdy, bez wyjątku. Co tym razem miało się zdarzyć? Nikt tego nie wiedział. Wyrocznia również milczała, jak zaklęta.

Or był osłabiony. Był w lochach, leżał na zimnej, wilgotnej podłodze. Teraz spał. Sen był mu potrzebny. Tylko śpiąc mógł odpocząć, zregenerować siły na przetrwanie. Walka skończyła się już dawno, teraz mógł jedynie modlić się o przeżycie. Obudził go odgłos otwieranych drzwi. Ten dźwięk od razu sprowadzał go ponownie do świata jawy. Spojrzał przerażony na drzwi, ale nie zobaczył swojego kata. To jeden ze strażników jak co dzień przyniósł szklankę wody i kromkę wysuszonego chleba. Ale lepsze było to niż jakby miał głodować. Nie chciał umrzeć taką śmiercią, no i Wielki Imperator nie mógł pozwolić na to, aby jego najcenniejszy więzień, który mógł stać się kartą przetargową w jego interesach najzwyczajniej w świecie umarł. Co innego jeśli zostałby zakatowany, ale zagłodzony? To była zbyt prosta śmierć.

Amir wypełniał papiery, mimo tej okropnej sytuacji nie mógł pozwolić sobie na zaniedbanie obowiązków. Nikt nie mógł ich zaniedbywać. Sytuacja była trudna, ale to nie znaczyło, że mogli odpuścić. Wypełniał papiery jednego z nowych uczniów, kiedy przed biurkiem pojawił się informator. Wyglądał na przerażonego, kaptur został opuszczony.

- Panie... On chce się z panem widzieć. Odkrył mnie. Kazał przekazać informację. Chce się z panem spotkać.

 Witam ponownie i zapraszam tym samym na kolejny rozdział! Oczywiście, tak jak zwykle zachęcam do komentowania. Jestem ciekawa Waszych opinii.